Zondag 24 november was de eeuwigheidzondag. We hebben in eerbied de namen genoemd van gemeenteleden die het afgelopen kerkelijk jaar zijn gestorven.
Ook voor alle aanwezigen die deze speciale dag een kaarsje hebben aangestoken voor HUN geliefden. Met pijn in het hart beseffen we dat alles in dit leven eindig is. Relaties, gezondheid, werk, politiek, de natuur, alles is aan verandering onderhevig en wij zelf ook.
Als we in de spiegel kijken of naar oude foto’s dan ontkomen we er niet aan dat ook wij veranderen. Soms (of vaak) is ons geloof ook aan verandering onderhevig. Groeien in geloof – wijzigingen van sommige geloofsopvattingen- we worden gevormd door wat we meemaken in het leven. Veranderingen en eindigheid want uiteindelijk komt er een einde aan alles wat er groeit en bloeit.
Ook aan ons leven komt een einde. Toch…Geloof en hoop en liefde zullen echt niet verdwijnen. Onze gedachten gaan terug aan het einde van een kalenderjaar maar ook aan het einde van het kerkelijk jaar. De laatste zondag van het kerkelijk jaar. Een waardevolle eredienst om te gedenken en te herdenken. Verdriet en emotie en denken aan vroeger toen je geliefde er nog was. De mooie herinneringen bespreken met je kinderen of met vrienden maar bij een verjaardag of tijdens de kerstdagen is hij of zij er niet meer bij.
Ons leven wordt zo ontzettend vaak verstoord door zorgen en verdriet. De moed erin houden, geloof en hoop niet kwijtraken. Wij christenen leven deze weken in de adventstijd, vol verwachting op weg naar kerst. Op weg naar de voederbak. Een baby in alle kwetsbaarheid. God in volstrekte kwetsbaarheid. Datzelfde kind zal later zich richten op de kwetsbare mensen. De kwetsbaarheid van ons leven worden we ons zelf vaak pas bewust als we het aan den lijve ondervinden of meemaken met dierbaren. De adventsperiode is om stil te worden en te verwachten, van voorbereiden en leven naar het kerstfeest toe. De langverwachte Messias komt als een schamel kwetsbaar kind ter wereld.
We richten onze gedachten naar en maken ons hart klaar om Hem te ontvangen en opnieuw binnen te laten. Het woord advent, wat 'de komende' betekent, 'God komt naar ons toe'. In de geboorte van Jezus weten we van de menswording van God in de wereld, dat God naar ons is toegekomen, inderdaad ook naar ons. Jezus is voor ons christenen een 'lichtend' voorbeeld om naar te leven. Jezus' daden werden door de eeuwen heen door talloze mensen als een licht in de duisternis van hun bestaan ervaren. In Jezus herkenden en herkennen ze Gods 'licht' voor de mensen. Dat ook wij zo naar dat Licht toe mogen groeien.
In de kwetsbaarheid van ons bestaan onderweg naar dat kwetsbare kind. Dit kwetsbare kind, zijn wieg was een kribbe en zijn troon zou een kruis worden. Geen sprake van machtsvertoon maar in uiterste kwetsbaarheid heeft Jezus onze zonden op zich genomen zodat wij mogen leven voor en met en bij God.
Joh. de Heer 613
In Bethlehems stal lag Christus de Heer,
in doeken gehuld, als kindje terneer.
Voor Hem was geen plaats meer in herberg of huis;
Zijn wieg was een kribbe, Zijn troon was een kruis.
Zo arm werd de Heer, der engelen Heer,
Die zondaren mint, zo nameloos teer;
Die hun wil vergeven, hoe veel het ook zij;
zo arm werd de Heiland voor u en voor mij.
Lam Gods, voor de schuld der wereld geslacht,
dat eens aan het kruis voor mij hebt volbracht.
Ik kniel bij Uw kribbe met dankend gemoed,
en breng U eerbiedig mijn zeeg'nende groet.
Ik wijd U mijn vreugd, mijn leven, mijn hart;
bij U wil ik zijn in blijdschap en smart.
Geef Gij mij een harte, dat U steeds bemint,
dan ben ik van nu aan voor eeuwig Uw kind.
