Vrije Evangelische Gemeente Leeuwarden

IK MOET NODIG NAAR DE KAPPER…….

Wat een opmerking ?
Een kapper, las ik, verheugde zich op het moment dat de klanten weer mochten komen. Met hun verknipte haardos, goed bedoeld maar slecht gelukt. Mijn tijden komen nog, dacht hij en gelijk heeft hij.

Dagelijks ervaren we hoe anders alles is sinds februari van dit jaar. Wat gewoon en vanzelfsprekend was staat nu op losse schroeven. We kunnen niet meer gaan en staan waar we willen. En over het virus willen we het liever niet meer hebben. De beeldbuis loopt er van over. We snakken naar ander, beter nieuws.

We weten het wel, onze gezondheid staat op het spel en daar moeten we wel wat voor laten. Maar zoveel in één keer ? Afstand bewaren, geen knuffel, geen bezoek aan je dierbaren. Niet meer op zondagmorgen naar de kerk kunnen gaan of door de week naar je vereniging. Geen mogelijkheid om eerbiedig de laatste eer te tonen aan iemand die is overleden. Aan moeten horen hoe soms vlakbij mensen hun baan, hun bedrijf kwijt raken. De weg kwijt raken achter je PC als je wordt verteld dat je iets van je eigen kerk kunt ontvangen. Ontdekken dat er een andere tijd, een meer digitale, is aangebroken. Langzaam beseffen dat na de virus-invasie dingen anders zullen moeten.

Ik ben weer eens goed opgeschrikt, wakker geschud. Wat is nog zeker ?

In de meimaand gaan we onze bevrijding vieren..75 jaren na 1945.
Ik herinner me nog dat ik met pa en ma voor Zuidvliet 12 stond. Wat aarzelend, de vlag al uit ?
Terwijl buurman door de BS werd opgehaald omdat hij in de oorlog een NSB-speldje had gedragen.
Ik, met onze Limburgse evacué, de stad in. Als 9 jarig jongetje zag ik hoe “verkeerde vrouwen” de armen in de nek en kaalgeschoren naar het politiebureau werden gebracht. De vlaggen uit. Het was Feest.
5 bange jaren waren voorbij. Het monster was overwonnen, het Nazidom van Hitler en consorten.
Ik kon weer naar school.

Als ik dit opschrijf weet ik dat de kinderen half-mei weer naar school mogen. Hoera !
Het begin van andere, nieuwe tijden ?

Ik vind met mijn mijmeringen onderdak in Psalm 31.
Al een tijdje speelt 1 regel door mijn gedachten. Bij het nieuws van nu, bij de vragen voor de tijd voor en na 1 september.
“Mijn tijden zijn in Uw hand“
In de nieuwste vertaling staat “In Uw hand ligt mijn lot en mijn leven“.

Tijdens mijn gemeenteperiode in Veendam bezocht ik een man die al heel lang longproblemen had.
Ik trof hem in het ziekenhuis. Er was nog iemand. Ik stelde mij voor en hij gaf mij te kennen dat ik mijn
gang wel mocht gaan. Hij was niet “van de kerk” zei hij. Na een gesprek las ik uit Psalm 31: Hoe wij in Gods hand zijn. De broeder uit mijn gemeente beaamde dat. En we namen afscheid.

’s Avonds belde zijn vrouw mij. Bedankte voor het bezoek en vertelde dat de kamergenoot van haar man
was overleden. En dat hij was heengegaan met de woorden : “Mien tieden in Gods hand“.
Daar werd en word ik nog steeds stil van.

Komt alles weer als vroeger ?
Ik zeg het de woorden van Psalm 31 na: "Ik vertrouw op de Heer, Hij is mijn God.
In Zijn hand ligt mijn lot en mijn leven “

Ik wens jullie een gezonde, gezegende en bevrijdende meimaand.