Vrije Evangelische Gemeente Leeuwarden

Zwerver in cisistijd

In september gaat veel kerkenwerk weer van start.

Met het nodige enthousiasme proberen we er weer aan te beginnen.

Zo wás dat altijd. Met een startzondag die inspirerend zou werken. Lukt dat dit jaar? Sinds maart is er veel gebeurd. Minder zelfverzekerd maakten we er het beste van.

We zochten naar manieren om elkaar te blijven ontmoeten.

Een kaart, een telefoontje, een toevallige ontmoeting in de supermarkt of een tuinfeestje om toch iets moois te vieren. Maar als ik goed om me heen kijk, valt me op dat veel, veel te veel mensen doen alsof er niets aan de hand is. Het wel lijkt mee te vallen.

Als ik probeer vooruit te kijken dan voel ik me best wel een beetje onzeker, een beetje ontheemd.

Een beetje een zwerver die veel van toen moest achterlaten en niet precies weet hoe het nu verder moet.

Al zwervend had ik het ook best wel even naar de zin. Even los van wat moest, wat hoorde. Even in niemandsland. Maar wel samen met mensen die krap bij kas kwamen te zitten, thuis moesten werken, de meest geliefde niet konden bezoeken.

Als zwerver ga ik wel op pad maar voel dat het oude paadje niet meer begaanbaar is.

We moeten een weg inslaan die we nog niet kennen. Eigenlijk best wel een enge maar tegelijk ook een inspirerende gedachte.

Bij deze mijmeringen moest ik denken aan vader Abraham.

Hij werd geroepen om op reis te gaan naar onbekend beloofd land.

Als je in zijn dagboek bladert dan valt op dat hij steeds weer afscheid neemt. Van zijn vader, van neef Lot, van Hagar. Maar hij gaat wel! En met slechts één zekerheid, een graf waar zijn vrouw Sara begraven werd en voor hem plaats is gemaakt.

Abraham kennen we als de vader van alle gelovigen.

Hij kende de leegte van het onbekende, maar kon daar mee uit de voeten.

Hebreeën 11 schrijft over hem, over de getuigen van geloof, mensen die eerder hun eigen voettocht maakten, zwervers van toen.

In geloof ging Abraham op pad zonder te weten waar hij komen zou.

Met geloof als zekerheid van de dingen die men hoopt en het bewijs van de dingen die men niet ziet. (Hebr.11:1)

Ik vind het wel prima dat ik even niet weet hoe het verder zal gaan of het verder zal moeten.

Laten we het maar uitvinden, terug bij AF.

Zonder handje schudden, iets minder geknuffel met jan en alleman, iets meer op respectabele afstand en meer actie vanuit huis. Al met al dingen waar ik wel verder mee wil.

Ik ben benieuwd hoe we als kleine gemeente de losse draad weer oppakken.

Wie gaat er weer meedoen? Wie blijft door verwennerij, toen de kerkdienst(en) ons op de bank en bij de koffie werden opgediend, achter?

Denk aan vader Abraham die zijn geloof, hoop en liefde verpandde aan de toekomst.

Hij accepteerde het onbekende, de lege agenda als hoofd bestanddeel van zijn rugzak.

Ik blijf nog even zwerven in crisistijd.

Ook ik weet van grote en kleine crisismomenten. Ze zullen er altijd wel weer zijn.

Maar één ding weet ik zeker, dat de weg naar morgen niet doodloopt.

En Jezus Christus is mijn Leidsman.

Gaan we van huis uit weer aan het werk?

“ Hij die gesproken heeft een woord dat gáát

een tocht door de woestijn, een weg ten leven,

een spoor van licht dat als een handschrift staat

tegen de zwartste hemel aangeschreven:

Hij schept ons hier een nieuwe dageraad

Hij roept ons aan : “Ik zal jou niet begeven “.